Mistrzowie manipulacji – światem rządzą psychopaci (1)

Na salonach władzy, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i na całym świecie dominują psychopaci. Obecny system gospodarczy, polityczny, militarny i prawny jest rajem dla psychopatów, nagradza psychopatyczne zachowanie i karze tych, którzy kierują się sumieniem i uczciwością.

Psychopaci z natury ciążą ku piramidzie władzy i skupiają się na jej szczycie – zarówno z racji własnej żądzy władzy, jak i dlatego, że ten hierarchiczny system zarówno wymaga, jak i wspiera tych, którzy potrafią swobodnie działać bez wyrzutów sumienia, poczucia winy czy też bez prawdziwego uczucia empatii wobec innych.

Psychopaci kochają się we władzy i podejmowaniu ryzyka, są mistrzami manipulacji, egoistycznego oportunizmu i autokreacji i mają doktoraty z kłamstwa i oszustwa. Psychopaci są bardzo zręcznymi uwodzicielami i doskonale pogrywają z innymi, żeby uzyskać to, co chcą. Są bardzo spostrzegawczy w czytaniu innych ludzi, rozumieniu ich motywów i wartości, genialni w rozpoznawaniu ich słabości i ślepych plamek, bardzo skuteczni w wywoływaniu zarówno współczucia wobec siebie jak i poczucia winy u innych.

Instynktownie wiedzą, co inni chcą usłyszeć, są utalentowani w pozyskiwaniu sobie ludzi i sprawianiu, że czują się oni wyjątkowi i potrzebni. Są mistrzami w wywieraniu trwałego pozytywnego pierwszego wrażenia, stwarzają pozory opiekuńczości i troskliwości, ale tylko na najbardziej powierzchownym i nieszczerym poziomie. Ich wrodzona przenikliwa inteligencja, charyzma i urok, ekstrawertyczna energia, przesadna pewność siebie to potężny arsenał broni wykorzystywanej do pozyskania, pokonania i kontrolowania innych, zwłaszcza pokonania tych posiadających władzę i pozycję, którą chcą pozyskać dla siebie.

Psychopaci mają niesamowite zdolności w wypytywaniu innych, zabieganiu o informacje, wiedzę, kreatywne pomysły i sekrety, które oportunistycznie wykorzystują na swoją korzyść – żywy dowód, że informacja to władza ­– prezentując je jako własne pomysły i własną wiedzę, podstępnie akceptując niezasłużone uznanie ze strony szefów i tych u władzy. Są utalentowanymi aktorami, zdolnymi jak kameleon do zmiany kolorów, w zależności od konkretnej sytuacji społecznej czy firmy. Choć brak im zdolności odczuwania jakichkolwiek głębszych czy też intensywnych emocji, jak aktorzy i manipulatorzy są w stanie lać na pokaz krokodyle łzy za każdym razem, gdy im to pasuje i przynosi korzyści.

Obama – wąż w garniturze

Część mózgu, która reguluje emocje, ciało migdałowate, jest mniej aktywna u psychopatów. Nie odczuwają więc strachu, smutku, żalu ani odrazy – czego doświadcza reszta z nas. Tylko wtedy, kiedy mu to służy, psychopata będzie udawał że się boi, przepraszał, okazywał oburzenie czy też zaskoczenie i tu kluczowym słowem jest ”gra”, ponieważ jest to wszystko, co mogą zrobić, jeśli chodzi o okazanie prawdziwych emocji. Nie mają problemów z odegraniem emocjonalnej scenki, kiedy są zdeterminowani, aby manipulować innymi, często wmanewrowując ich w poczucie winy bądź też sympatii w stosunku do psychopaty.

Jedyną prawdziwą emocją, jaką psychopaci wyrażają, jest gniew, gdy ich manipulacje są udaremniane lub odrzucane. Często używają taktyki zastraszania i mogą zachowywać się impulsywnie, a nawet brutalnie, kiedy są rozgniewani, szczególnie w odpowiedzi na postrzeganą przez nich osobistą zniewagę albo nadużycie ich zaufania czy brak szacunku dla ich autorytetu. Ale najczęściej ich emocjonalne tyrady mają na celu manipulowanie oraz zdobycie władzy i kontroli nad innymi.

Psychopaci są bardzo pewni siebie, odważni, towarzyscy i z pozoru przyjaźni. W parze z otaczającą ich atmosferą pełnego zaufania idą pompatyczna arogancja, nieszablonowa ekscentryczność i makiaweliczna megalomania. Ich brawurowa natura pożąda konkurencji, walki, niezaspokojonego pragnienia wygranej za wszelką cenę oraz triumfalnej, szybkiej gratyfikacji, która przynosi zwycięskie łupy. Mogą też być groźnymi wrogami o pokerowej twarzy, taktycznie trzymającymi swoje karty blisko piersi, ale instynktownie świadomi, kiedy strategicznie zainicjować zdecydowane działania, uruchomić agresywne ataki i drapieżnie szykować się do zadania ostatecznego strategicznego ciosu. Są odwiecznymi drapieżnikami, żądnymi krwi i władzy.

Psychopaci są mistrzami autoprezentacji i sztuki przypochlebiania się, a kluczowe umiejętności w pełni wykorzystują do wywarcia wrażenia na tych u władzy, jednocześnie bezpardonowo pnąc się w górę po zdradliwej i śliskiej, czy wręcz oślizgłej, drabinie sukcesu. Dodatkowo do ich charakterystycznego braku sumienia i empatii, można doliczyć ich znak rozpoznawczy – zamiłowanie do wyrzucania z siebie niekończącej się lawiny patologicznych kłamstw.

Nic dziwnego, że psychopaci rozkwitają w kulturze, która nagradza rywalizację i zwycięstwa, zuchwalstwo i ryzykanctwo, sukces i materializm, ambicje i władzę, społeczne znajomości i społeczny awans, status i prestiż, styl i wygląd ponad treścią i głębią, oraz słodki, dowcipny urok i sztuczne gierki ponad szczerość, uczciwość i kręgosłup moralny. Krótko mówiąc, najlepsze warunki do rozwoju mają w zachodnich kulturach, opartych na konkurencji i wyzysku bliźniego i matki natury.

Psychopaci postrzegają innych w kategoriach ich użyteczności – jak mogą być dogodnie, sprytnie wykorzystani i zmanipulowani do realizacji ich egoistycznych celów i ambicji. Powierzchowne przyjaźnie, przejściowe sojusze i nawet partnerstwa (także małżeństwo) pokazują, jak psychopaci postrzegają innych pod względem walorów użytkowych, jako narzędzia i odskocznia do osiągania sukcesów. Jak tylko uznają, że wykonałeś swoje zadanie, nie masz już dla nich żadnej realnej wartości, zostajesz szybko usunięty, odrzucony albo zdradzony. Lojalność jest dla psychopatów abstrakcją.

Psychopaci instynktownie wiedzą, jak przy pomocy kłamstw wydostać się z opresji. Przychodzi im to naturalnie i z czasem stają się w tej branży ekspertami. Wprawni w logice i dyskusjach, potrafią na praktycznie każdy temat szybko wyrecytować wymówki pełne pustych słów i dwumowy. Ich wrodzone umiejętności często prowadzą ich do branży prawniczej, a następnie do polityki. Faktem jest, że większość polityków w Senacie USA to prawnicy. Tak samo, jak są skuteczni w zwalnianiu się od wszelkiej odpowiedzialności i winy, w równiej mierze są skuteczni we wskazywaniu palcem na innych i pogrążaniu innych osób.

Aby wygrać wybory i utrzymać się na stanowisku, psychopatyczni politycy muszą być bardzo przekonywujący w swojej władzy i perswazji. I oczywiście, przy ich zręcznym uroku i zdolności do gładkiego wymyślania na życzenie, ich siła manipulacji i perswazji jest jednym z ich podstawowych atutów. Są ekspertami w bredniach i grach pozorów.

Kolejną ich mocną stroną jest zdolność do niewzruszonego opanowania pod ostrzałem. Podczas gdy większość z nas na stresującą i niebezpieczną sytuację zareaguje strachem, psychopata nie przejmuje się i ze spokojem prze do przodu. Ta umiejętność oczywiście daje im wyraźną przewagę w profesjach, gdzie w napiętych sytuacjach wymagane są chłód i samokontrola. Tak więc zazwyczaj bardzo dobrze sobie radzą w miejscach o szybkim tempie, jak świat polityki, wojskowy czy też finansów.

Jak każdy może łatwo wywnioskować z powyższego opisu profilu psychopaty, władza i polityczne areny, korporacyjny świat bezpardonowej walki i taktyka silnej ręki w domenie wojskowej są idealnymi i pożądanymi miejscami w dążeniach dla tych przesiąkniętych psychopatycznymi cechami.

Brytyjskie badania z ubiegłego roku obejmujące ankietę na obecność cech psychopatycznych u pracowników wykazały, że najwięcej punktów gromadzili dyrektorzy, politycy, prezenterzy w mediach, prawnicy, chirurdzy, generałowie, wojskowi, policjanci i duchowni. Generalnie, każdy typ pracy, charakteryzujący się strukturą hierarchiczną, która ludziom na wysokich stanowiskach daje władzę nad innymi przy stosunkowej bezkarności, okazuje się najbardziej podatnym gruntem, przyciągającym jednostki o psychopatycznej osobowości.

Moralnie zepsuty system oligarchiczny skonstruowany jest w taki sposób, aby rozpoznawać, przygotowywać i regularnie promować na drabinie władzy przebiegłych, dobrze rozgrywających psychopatów. Ci z natury wiedzą, co i do kogo powiedzieć w strategicznym momencie, żeby z wyrachowaniem uknuć i na zimno przetrzeć sobie drogę na najwyższe szczeble władzy. Są oni zarządcami opracowującymi politykę dla pociągających za sznurki oligarchów, którzy nie są tylko tajemniczymi członkami elitarnego klubu psychopatów, ale jak ze wszystkim innym, są prawdziwymi wzorcami i niekwestionowanymi właścicielami tego ekskluzywnego klubu psychopatii. Bez śladu sumienia, żalu, poczucia winy, czy choćby zastanowienia, dzierżą coraz bardziej absolutną władzę i kontrolę nad światem, powodują horrendalną ilość cierpienia i bólu u miliardów ludzi. Przy całym złodziejstwie, sianiu śmierci i zniszczenia, jakie popełniają, jeśli oligarchowie nie są psychopatami, to na pewno nie są ludźmi.

Politycy inwestują więcej czasu, energii i pieniędzy w wygranie wyborów lub ponowne obsadzenie w urzędzie publicznym, niż w jakikolwiek inne zajęcie lub rozrywkę. Ten pragmatyczny opis psychopatów jako wyłącznie społecznych kanciarzy i prostytutek, sprzedających się na tej wymagającej, konkurencyjnej scenie, nie jest ani zbyt uproszczony, ani przesadny.

Robert Hare, wiodący ekspert w dziedzinie psychopatii traktowanej jako zaburzenie psychiczne, opracował psychopatyczną listę kontrolną i zaobserwował, że psychopaci reprezentujący zaledwie jeden procent całej populacji [Andrzej Łobaczewski określił ilość psychopatów w społeczeństwie na 6%, a przypadków psychopatii właściwej na 0,6% – przyp. tłum], posiadają szczególnie wysoką potrzebę zarówno władzy, jak i prestiżu ­– niby podstawowy i istotny warunek wstępny dla każdego ambitnego polityka.

Co więcej, psychopaci nie są podatni na reaktywność stresową, lęki i depresję, a jednocześnie wysoko plasują się w kategoriach osiągnięć w środowisku rywalizacji, wywieraniu pozytywnego pierwszego wrażenia i braku strachu. Można zastąpić słowo psychopata słowem polityk, a okaże się, że te są one wymienne i równoznaczne, ponieważ w rzeczywistości są jednym i tym samym.

Aby sprawdzić i potwierdzić tę hipotezę, wystarczy wrócić do każdego poprzedniego odniesienia do słowa psychopata i zastąpić je słowem polityk, generał lub dyrektor generalny. Widać wtedy, że w każdym sensie tego słowa, obecny system w obecnie istniejącej formie w każdym sektorze i dziedzinie produkuje przywództwo dobrze wyposażone w obfitość psychopatycznych cech. Podczas gdy te konkretne zawody mogą przyciągać psychopatów, należy zastrzec się, że psychopatyczne cechy i tendencje tworzą kontinuum, a konkretny polityk lub generał może posiadać pewne cechy i tendencje, ale może nie wykazywać wystarczająco poważnych lub wystarczająco licznych objawów, aby kwalifikować się do oficjalnej diagnozy psychopatycznego zaburzenia osobowości, zaburzenia osobowości antyspołecznej lub psychopatii.

Inna znana psycholog kliniczna z Harwardu i autorka książki ”The Sociopath Next Door” dr Martha Stout (terminów socjopata i psychopata Stout używa zamiennie) na pytanie, czy wśród polityków występuje większe prawdopodobieństwo psychopatii, odpowiedziała:

”Tak, jest bardziej prawdopodobne, że polityk jest socjopatą, niż osoba z populacji ogólnej. Myślę, że nie znajdzie się eksperta w dziedzinie socjopatii (psychopatii, zaburzeń antyspołecznych), który by temu zaprzeczył… Fakt, że niewielka mniejszość ludzi dosłownie pozbawiona jest sumienia, jest trudny do przełknięcia dla naszego społeczeństwa – ale wyjaśnia on wiele rzeczy, w tym bezwstydne, oszukańcze zachowanie polityków”.

Nawet pobieżna analiza najpotężniejszych liderów, którzy osiągnęli sam szczyt w Ameryce – prezydenta Barracka Obamy i jednego z najbardziej znanych żyjących generałów USA, byłego dyrektora CIA, Davida Patraeusa jako pokazowych okazów psychopatii ilustruje, co stało się z Ameryką. Psychopatyczne cechy i tendencje ich działań, występki i rejestry publiczne będą rozpatrywane poniżej.

Jeszcze nie skończyłem kłamać.

Barrack Hussein Obama jest makiawelicznym, patologicznym kłamcą pierwszej klasy. Stos jego złamanych obietnic danych amerykańskiej społeczności, wykorzystywanych podczas jego zawrotnego pięcia się do władzy – od względnie nieznanego młodego senatora z Illinois kilkanaście lat temu do stania się potężnym przywódcą najpotężniejszego kraju na świecie (aczkolwiek wybrany jako marionetka, figurant, przez oligarchów, którzy nim władają) – jest już anegdotyczne.

Wszyscy pamiętamy, jak podbił stęsknione i pełne nadziei serca tak wielu Amerykanów, wyczerpanych i zdemoralizowanych przez psychopatów – Busha i Cheneya – i ich brutalną, na wskroś złą i psychopatyczną politykę.

Obama, prowadzący kampanię opartą na mantrze nadziei, pojawił się na arenie krajowej jak bardzo potrzebny powiew świeżego powietrza. Pierwszy afroamerykański prezydent wjechał na swoim białym koniu na fali nadziei, że udręczona Ameryka znalazła w końcu swojego pierwszego populistycznego mistrza od czasów Roosevelta i przemowy Lincolna „Four score and seven years ago…” [Przemowa gettysburska – krótka przemowa prezydenta USA Abrahama Lincolna, wygłoszona 19 listopada 1863 roku, podczas uroczystości na Narodowym Cmentarzu Gettysburskim. Przemowę dedykował żołnierzom Unii, poległym w bitwie pod Gettysburgiem; przedstawiała cele, w imię których jego rząd prowadzi wojnę o przywrócenie jedności państwa. Nacisk położył głównie na zgodność tych celów z podstawowymi założeniami konstytucji z 1787 r. Wystąpienie to uważane jest za wzór amerykańskiej retoryki politycznej, czyli zwięzłej i zawierającej ważne treści – przypis, Wikipedia].

Oczywiście Obama jest tylko jednym z wielu w tym moralnie upadłym, wysoce dysfunkcyjnym systemie politycznym z dwiema agresywnymi i skorumpowanymi partiami reprezentującymi te same interesy oligarchów – partiami, których planem politycznym była i jest po prostu polityczna gra w wyzerowywanie się nawzajem w tym najbardziej kulawym i nieudolnym organizmie kongresowym w całej historii Stanów Zjednoczonych. Nasze fantazje o cudownym chłopcu, wjeżdżającym do Białego Domu na swoim białym koniu amerykańskiej nadziei i marzeń, były od początku skazane na porażkę (z populistycznego punktu widzenia, bo oczywiście nie z punku widzenia oligarchów, którzy staranie tresowali go na wiele lat przed rozpoczęciem jego zawrotnej kariery).

Poza wszystkim innym, Barrack Obama czuł, że przeznaczona mu jest historyczna świetność, więc zrobiłby wszystko, aby stać się niepodważalnie najpotężniejszym człowiekiem na świecie. Żądza władzy u Obamy, chociaż był odgórnie sterowanym, sprzedanym pół-czarnym figurantem swoich władców i właścicieli niewolników, była oczywiście od początku nieugaszona. To kryterium na jego psychopatycznej liście kontrolnej jest wyraźnie spełnione.

Skromny wybór poprzedników Obamy, psychopatów

Wracając do Obamy jako patologicznego kłamcy, Amerykanie żyli nadzieją, że dotrzyma swojej najważniejszej obietnicy – że będzie uczciwy, w przeciwieństwie do super-zakonspirowanych planów zbrodni wojennych, które jednak nie były tak bardzo zakonspirowane i rozgrywały się przed naszymi oczami za kadencji Busha i Cheneya, takich jak wewnętrzna robota 9/11.

W przypadku tych neokonserwatystów i ich despotycznego faszystowskiego reżimu, wiedzieliśmy, czemu się przeciwstawiamy. Dla maluczkich Obama był wielką czarną nadzieją i czempionem. Dlatego zdrada zaufania, jakim obdarzyło go społeczeństwo, została odebrana personalnie. Ludzie uwierzyli jego obietnicy, że będzie inny, w jego przyrzeczenie utrzymania ultra-przejrzystości i zobowiązanie do stałej otwartości i szczerości wobec amerykańskiego społeczeństwa, które na niego głosowało. To było jego największe, jak do tej pory, kłamstwo.

Jako najbardziej skryty, reakcyjnie agresywny, patologicznie kłamiący prezydent w historii USA, jest to jego najgorszy i niewybaczalny grzech, ze wszystkich, jakie popełnił. Zablokował najwięcej wniosków złożonych w ramach Freedom of Information Act (ustawy o wolności informacyjnej), więcej niż którykolwiek z wcześniejszych prezydentów w historii USA. Wypowiedział także wojnę przeciw prawdzie w ogólności, a w szczególności przeciw uczciwym dziennikarzom, informatorom społecznym, prześladując, oskarżając i wsadzając ich za kratki na podstawie ustawy o szpiegostwie w liczbie większej niż wszystkie poprzednie administracje razem wzięte.

Jak każdy urzędnik od Kongresu po Sąd Najwyższy, Obama przysiągł przestrzegać Konstytucji USA. Jednak wszyscy oni żałośnie zawiedli, nieustanne ją naruszając i nie licząc się z prawami obywateli USA do prywatności i sprawiedliwego procesu oraz ochrony przed nieuzasadnionymi przeszukaniami i konfiskatą. Jest to drugie jego skandaliczne kłamstwo. Podczas swoich rządów Obama nie tylko biegał z faszystowską pochodnią przekazaną mu przez jego poprzedników, ale wciskał despotyzm i ucisk w gardło Ameryki, ledwie łapiącej oddech z powodu straconych i ukradzionych swobód i szybko umierającej wolności w powstającym orwellowskim koszmarze oligarchicznego, zmilitaryzowanego państwa policyjnego.

Innym jego kłamstwem z piekła rodem było to, że miał być rozważnym, myślącym, spokojnym i opanowanym człowiekiem rozumu, który miał przywrócić dobrą wolę Ameryki w stosunku do reszty świata i wreszcie raz na zawsze skończyć z porządkiem wojennym i agresją Imperium. Zamiast tego, spokojny pod psychopatyczną presją Obama tylko przyspiesza megalomańską politykę wojenną swojego poprzednika.

Pogrążył naród amerykański w kolejnej antypartyzanckiej porażce wojennej w Afganistanie, najdłuższej ze wszystkich wojen USA. Spolaryzował świat, rozpoczynając kolejną zimną wojnę po doprowadzeniu wcześniej do tego, że zamach stanu w innym suwerennym państwie, na Ukrainie, obalił kolejnego demokratycznie wybranego prezydenta. To tylko eskalacja prowadzonej na całym świecie katastrofalnej polityki neokonów, polegającej na destabilizacji docelowych krajów i, w konsekwencji, kolejnych zmian reżimu. Obama starał się zdobyć jeden niepodległy kraj po drugim, jeśli tylko zdarzyło mu się odmówić podporządkowania się i eksploatacji przez jedynego wszechpotężnego światowego tyrana.

Obama kontynuuje psychopatyczną politykę wykorzystywania jednorazowych sojuszników (jak Osama bin Laden, Saddam Husajn, Muammar Kaddafi, Hosni Mubarak i Władimir Putin, to tylko kilku z wielu) a wykorzystawszy ich do swoich celów, zwraca się przeciw nim. Zamiast zakończyć wojnę, tak jak obiecał, Obama postanowił rozszerzyć Operacje Specjalne, wykorzystując bezdenne fundusze finansowane z kieszeni podatników na prowadzenie swoich brudnych tajnych wojenek na całym świecie, w co najmniej 134 państwach.

Jeśli zaś chodzi o rzekomego wroga Ameryki, Al-Kaidę, po raz kolejny zdradził społeczeństwo amerykańskie, nadużywając podatków od ich ciężko zarobionych pieniędzy na finansowanie i wspieranie marginesu społecznego – najemników Al-Kaidy – w kolejnej katastrofalnie przegranej sprawie w Syrii. Obama nigdy nie zapomina skorzystać ze swojego ulubionego znaku nowoczesnej wojny, dronów, nie tylko jako narzędzia do zabijania niewinnych cywilów na całym świecie, ale także straszaka, grożąc ich użyciem w najbliższej przyszłości przeciw Amerykanom, na amerykańskiej ziemi. Obrazuje to jak dramatycznie wzrosła jego makiaweliczna, arogancka, zadufana w sobie władza zdrajcy narodu.

Mamy też te wszystkie nie tak znowu tajne, skandaliczne operacje tuszowania, które jedna za drugą wypływają na światło dzienne podczas jego niedołężnej kadencji. Tragedia w Bengazi, gdzie on i jego wspólnicy – ówczesna Sekretarz Stanu Hillary Clinton i były Dyrektor Generalny CIA, Petraeus – byli odpowiedzialni za zamordowanie ambasadora USA w Libii Christophera Stevensa i trzech innych Amerykanów.

Ich kłamstwa, mające służyć zatuszowaniu prawdy, przyjęły postać groźby śmierci dla każdego pracownika CIA od operacji specjalnych, który był świadkiem tej akcji, a przypomnijmy, że ci świadkowie sami znaleźli się w niebezpieczeństwie pamiętnej nocy 11 września 2012, kiedy ich przywódcy zignorowali rozpaczliwe wzywanie pomocy. Kiedy Amerykanie umierali, Obama, nie mrugnąwszy nawet okiem, leciał na zachód na następny wystawny obiad w celu pozyskania funduszy na swoja kampanię wyborczą i zagwarantowania sobie sukcesu w zbliżających się wyborach – następny pewny znak jego psychopatycznej natury.

Następnie przyszedł skandal z IRS wymierzony w przeciwników Obamy – prawicowe grupy chrześcijańskich fundamentalistów, ugrupowania Partii Herbacianej [amerykański ruch społeczny o programie konserwatywno-liberalnym, wyrosły na fali masowych protestów ulicznych w 2009 roku przeciw reformom Busha, oraz następujących po nich reformach Obamy – przyp. tłum.] – i związany z nieuzasadnioną przesadną lustracją i szykanami. Później tuszowano sprawę, czego jednym z przejawów było stałe zaprzeczanie przez administrację Obamy jakiejkolwiek odpowiedzialności.

Potem była próba ukrycia faktów w sprawie fiaska, gdzie Urząd ds. Alkoholu, Tytoniu, Broni i Materiałów Wybuchowych został przyłapany na celowym sprzedawaniu broni meksykańskiemu kartelowi narkotykowemu, wkrótce potem użytej do zamordowania urzędnika amerykańskiej Administracji Legalnego Obrotu Lekarstwami [zajmującej się również walką z narkotykami] i pracowników Straży Granicznej USA.

Za http://www.globalresearch.ca/masters-of-manipulation-psychopaths-rule-the-world/5383706
http://pracownia4.wordpress.com

Cdn.